Bungee jumpen & Addo

Zaterdag was het toch echt zo ver. Ik (Rianne) ging bungee jumpen. Bijna ieder weekend zei ik al dat ik het ging doen, maar er was zoveel te zien hier in Afrika, dat het steeds uitgesteld werd.

Vanaf het moment dat de reservering was gemaakt, werd ik al een beetje zenuwachtig. Op vrijdag avond kwam Pim er achter, dat hij de reservering voor die dag had gemaakt en niet voor zaterdag. Hij heeft nog gemaild, maar hoorde niks van het bungee jumpen. Op zaterdag ochtend gingen wij op de gok naar het bungee jumpen toe. De rit zelf bracht al spanning met zich mee. Het was 2,5 uur rijden en onderweg kwamen we er achter, dat de benzine bijna op was. In Afrika zijn niet zoveel benzinetankstations langs de weg. Na 30 km met een brandend lampje te hebben gereden kwamen we er gelukkig één tegen.

Bij het bungee jumpen hadden ze gelukkig nog twee plekken vrij om 2 uur, dus wij konden gaan springen ! Nog 1,5 uur in spanning wachten en het was onze beurt. En daar gingen we met een hele groep, op naar de brug. Eerst moesten we over een bruggetje langs de brug lopen. Dit was gemaakt van ijzeren roosters. Je keek dus zo de diepte in, waar we ook gingen springen. Eenmaal op de brug hoorde we de muziek al. Er werd ons verteld, dat we er één groot feest van gingen maken. Ook kregen we uitleg hoe alles zou gaan verlopen. Pim kreeg te horen, dat hij als vierde ging springen en voor mij was het nog een verrassing.

Vol spanning stond ik te kijken naar de mensen die aan de beurt waren om te springen. het ging allemaal best wel snel achter elkaar door. Toen Pim aan de beurt was mocht ik ook al komen om de banden om mijn voeten te laten doen en ik was als zesde aan de beurt. Ik had nog net de tijd om de sprong van Pim te kunnen zien.

Nu was het toch echt mijn beurt. Trillend stond ik daar op het randje en het moest toch echt gebeuren. er werd afgeteld en bij drie liet ik me naar voren vallen,  vanaf het moment dat ik gesprongen was, was alle spanning verdwenen, het was echt zo gaaf om te doen, het ging ook allemaal heel snel. Ondanks dat het niet zolang duurde heb ik er wel echt van genoten. Het was echt een ervaring om nooit te vergeten !

Maar de spanningen waren voor die dag nog niet afgelopen. Onderweg naar huis, toen we nog 150 km moesten begon het lampje te branden van motor storing en dit is ook niet meer uit gegaan. De auto trok minder goed op en maakte rare geluiden, maar we zijn veilig thuis gekomen!

En ik (Judith) ben lekker nog een keer naar Addo geweest. Want ik doe, en heb, veel gedaan. Maar bungee jumpen komt niet in dat lijstje! Mij niet gezien. Wat ik wel gezien heb is een olifant naast de auto, van zo dichtbij dat we hem aan konden raken als je je hand een klein stukje uit het raam stak. En groot dat hij was! Met slagtanden en al. We hebben een filmpje ervan gemaakt waarop je kan zien hoe dichtbij hij kwam. En die kleine olifant! Zo schattig. Hij was heel nieuwsgierig, maar toch ook wel een beetje bang. Want al die mensen en auto's, dat zijn toch wel erg rare wezens!

We zijn al een tijdje aan het rijden, we zitten echt in de middle of nowhere, zien we een groot hert. Frederique remmen. En we rijden een stukje terug. Hert weg. Wij willen weer vooruit rijden, horen we iets schrapen over de grond en we komen niet vooruit. Nee he! Er zijn ook helemaal nergens andere auto's te bekennen. Maar ja we moeten toch weten wat er aan de hand is. Frederique stapt uit en loopt naar de voorkant van de auto. En ja hoor, de bumper ligt eraf. Hij hangt nog met 1 schroef aan de auto. Lekker dan, hebben wij weer. Frederique probeer nog het andere stuk eraf te halen maar dat lukt niet. Weer terug in de auto, dat voelt toch wel een stuk veiliger, beslissen we dat we maar de mensen van het park moeten bellen. Ik het nummer opzoeken en intypen in mijn telefoon. Zie ik opeens, en je raad het misschien al, we hebben geen bereik. Dat gaat dus ook niet lukken. Maar ja hier stil blijven staan is ook niet echt een optie. Dus we stappen uit de auto en lopen snel weer naar de voorkant. Julia gaat met haar voeten op het vaste stuk staan en probeert het zo los te krijgen. Na een paar keer proberen schiet hij los! Wij dat ding naar de achterbak slepen en duwen hem de auto in. Het past gelukkig net. Daarna weer snel in de auto zitten.

Na een controle bij de parkeerplaats een eind verderop blijkt dat alleen het voorste stuk waar de nummerplaat op zit, eraf gevallen is. Dus we beslissen dat we gewoon het park verder gaan rijden. Het zou zonde zijn om de rest te missen!

En gelukkig hebben we dat gedaan, anders hadden we de kleine zebra gemist! Wat een schatje :-). Hij kon nog bijna niet op zijn pootjes staan, hij viel de hele tijd om.

Zeker de moeite waard om vaker naar Addo te gaan. Je ziet toch telkens weer dingen of dieren die je eerder niet gezien hebt. En elke keer is anders.

Ik hoop dan alleen voor jou dat je geen losse bumper krijgt....